Spoedeisend!

Hoe ik na een optreden weer besefte hoe belangrijk zelfkennis is.

Recent heb ik een rapport gelezen waarvan ik onder de indruk was. Graag deel ik hier de conclusie en mijn inzicht omdat dit onderwerp, mijns inziens, voor iedereen belangrijk is.

Ik had de mooie taak om dagvoorzitter en lezing-gever te zijn voor de SpoedEisende Hulp (SEH) van het Amphia Ziekenhuis in Breda. Zij hadden een beleids-bijeenkomst als start van dit jaar. Voor een korte voorbespreking moest ik mij melden bij die SEH. Hier zag ik hoe groot de werkdruk was: de wachtkamer en gang zaten vol met mensen die duidelijk hulp nodig. Ik voelde mij een beetje schuldig dat ik daar gewoon even voor overleg kwam.

Eén van de onderwerpen voor de beleidsbijeenkomst was het recent verschenen rapport “Psychosociale Arbeidsbelasting op de SpoedEisende Hulp (SEH)”  Hiervoor zijn SEH-medewerkers van 19 ziekenhuizen in Nederland ondervraagt.

Conclusie:

Het onderzoek laat zien dat er sprake is van een duidelijke psychosociale overbelasting bij de SEH-medewerkers. Een aanzienlijk deel van de SEH-medewerkers in het onderzoek is emotioneel uitgeput (47%), heeft last van PTSS klachten (14%) en/of slaapklachten (14%). Dit is een ongunstig beeld, ook in vergelijking met de Nederlandse beroepsbevolking en SEH-verpleegkundigen in België. Tegelijkertijd zijn medewerkers bevlogen in hun werk; maar liefst 57% is (zeer) bevlogen. Bevlogen medewerkers kunnen echter zo gedreven zijn dat ze, in een situatie met hoge werkdruk, over hun eigen grenzen heen gaan. Dit past bij het gegeven dat er bij de helft van de (zeer) bevlogen medewerkers uit het onderzoek op basis van de vragenlijst sprake is van burnout.

De zin die ik hierin belangrijk vind is: Bevlogen medewerkers kunnen echter zo gedreven zijn dat ze, in een situatie met hoge werkdruk, over hun eigen grenzen heen gaan.

Een quote uit datzelfde rapport: “Het is wekelijks soms zelfs dagelijks te druk. Personeel zet zich echt maximaal in. Maar aan het eind van de dienst of soms zelfs halverwege de dienst merk je dat ze kapot zijn, dat het ze boven de pet gaat.”

Ik vroeg mijzelf af : “Wat zou ik doen als er zoveel mensen zijn om te helpen en dan is het pauze-tijd? Ga ik dan pauzeren?”  Er is zo’n grote bevlogenheid en je kan zoveel voor mensen betekenen, de verleiding is dan wel heel groot om ‘even’ door te gaan. Of doorgaan verstandig of onverstandig is zal per persoon en per situatie verschillen. Kern hier is in hoeverre je zelf herkent en erkent dat je soms eerst even voor jezelf moet zorgen, en pas daarna weer voor anderen

Hoe zorg je goed voor jezelf?
Dat is voor iedereen anders, maar weet jij hoe dat voor jou werkt?
Interessante vragen zijn:

• Hoe merk ik dat ik eerst even voor mijzelf moet zorgen?
• Wat heb ik nodig om weer energie op te laden of om te herstellen van ingrijpende gebeurtenissen?
• Doe ik dat ook (genoeg)?

Ik was blij om te lezen: “Wanneer we kijken naar herstelervaringen buiten het werk dan scoren de SEH-medewerkers op alle onderdelen gunstig in vergelijking met de normgroep van werkende volwassenen. Dit is een positief gegeven. Over het algemeen kunnen SEH-medewerkers zich beter los maken van hun werk en ontspannen buiten werktijd dan medewerkers uit andere beroepsgroepen.”